روزگاری می گفتند آب مایه حیات است، اما این روزها آب درون شبکه عریض و طویل مناطق مسکونی شوشتر به علت شوری و سختی بالا دیگر مایه حیات نیست.
به گزارش سفیر شوشتر، امروزه شهروندان شوشتر همه تکنسین تهیه و تولید آب شرب شده اند؛ هرکس در منزل خود تصفیه خانه ای دایر کرده است تا بتواند آب شرب مورد نیاز خود وعائله اش را تأمین نماید.
در شوشتر زن و مرد، پیر و جوان با واژه های صنعتی که قبلاً فقط تعداد انگشت شماری از کارمندان سازمان آب و فاضلاب با آن ها آشنا بودند به خوبی آشنا هستند؛«کلر،میزان کلر،فسفات کلسیم،فیلتر ممبران،فیلتر شماره ۱و ۲ و…» این ها واژه هایی هستند که دهان به دهان در میان مردم شهر به طور مستمر دائم در حال رد و بدل شدن است، چراکه دیگر امیدی به شبکه آب شرب شهری نیست.
بعضی ها می گویند مقصر اصلی شوری و سختی بالای آب، دریاچه سد گتوند است که بدون مطالعه کافی در زمان دولت مهرورزی در کوه های نمکی بر روی رودخانه کارون احداث، وبه مردم خوزستان تحمیل شد.
بعضی ها اعتقاد دارند، تجهیزات و دستگاه های تصفیه آب شهری سازمان آب و فاضلاب ، کهنه، قدیمی و ناکارآمد است.
بعضی ها می گویند نظارت کافی روی تولید آب آشامیدنی نمی شود وسازمان مربوطه با کمبود نیروی متخصص مواجه است.
بعضی ها هم هیچکدام این نظرها را قبول ندارند و می گویند، متولیان شهری به فکر مردم و سلامت شهروندان نیستند.چراکه در کشورهای عربی که فاصله چندانی هم با ساکنان خوزستان ندارند، آب شور دریا را شیرین، و سختی آن را در حد استاندارد ۴۰۰ می رسانند و در اختیار مصرف کنندگان قرار می دهند.
خلاصه اینکه؛ هرچه هست، محتویات درون شبکه آب شرب شهری شوشتر «سیال است؛ اما آب نیست»
«زلال است؛اما سرشار از سختیست»
«آب است؛ اما گوارا نیست»
این روزها آب شبکه آشامیدنی شوشتر برای آنانی که دستشان به دهانشان نمی رسد و قدرت خرید دستگاه های تصفیه آب خانگی را ندارند، چای را رنگ پریده می کند و کام تشنه آنان را شور، و سختی بالای ۱۴۰۰ جسم نحیفشان را آرام آرام بیمار می کند و همچون موریانه از بین می برد.
نویسنده:جهانگیر ترکستانی
