مواردی مانند انواع گشت؛ ستادهای خاص؛ شوراهای فرهنگی؛ کارگروه تخصصی؛ همایش و سیمینارهای نسبتا علمی؛ راهپیمایی‌هایی مثلا خودجوش؛ جشنواره‌های هنری و از همه مهمتر تاسیس «کلینیک» و ایضا تولید انواع و اقسام محتوا و دادن خوراک خبری برای در بوق کردن آن در رسانه میلی، وزارت گشت ارشاد، مدارس و دانشگاه‌هایی با فضا و کتبی سراسر ارزشی (با عنوانی بنام کار فرهنگی) فقط گوشه‌ای از تلاش‌هایی بوده برای در مخ فرو کردن مقوله‌ای بنام حجاب و عفاف! البته با نتیجه‌ای که بعد از نیم قرن واضح و مبرهن است!
جایگزینی درد، روشی جدید برای حل مشکلات مردم!
آیا مسئولین با ما شوخی دارند یا کل این جریانات دوربین مخفی است؟ اگر جدی جدی است چه بسا سعدی همچین روزهایی را پیش‌بینی می‌کرد که فرمود: خانه از پای بست ویران است و خواجه در بند نقش ایوان است! تاریخ و آیندگانی که به این روزهای ما خواهند خندید را ول کنید؛ خداوکیلی خود مسئولین خنده‌شان نمیگیرد وقتی در میان اینهمه مصائب بی همه چیز؛ کلی تبصره و چیز میز ریز به مواد تند تیز یک قانون بسیار جیز اضافه می‌کنند؟!
اگر بارها تدوین و تقدیم بودجه کشور از سوی دولت‌ها ؛ سوخت و سوز داشته عمرا لایحه حجاب دیر و زود داشته؛ مجلس هم که با «توپ» قرابت دیرینه دارد از این لایحه؛ سر جیک ثانیه قانونی در آورده توپ توپ! در ادامه هم؛ دستگاه‌های اجرایی که کار مفیدشان روزانه ۵ دقیقه است؛ همان ۵ دقیقه کافی بوده تا این قانون را به شکل تمام و کمال اجرا کنند.
می گویند: پزشکی در محله‌ای راه درمان خاصی داشت: کسی که برای سردرد به او مراجعه می‌کرد او با چکشی محکم بدستش می‌زد تا دست درد باعث فراموشی سردردش شود!
سوال یک نامزد انتخاباتی اسبق: آیا مشکل ما موی جوانهاست؟
اما سوال بنده در حال حاضر: اگر واقعا اعتقاد قلبی, شرعی؛ عرفی به این موضوع حیاتی هست چرا راست و حسینی در طول نیم قرن برگزاری انواع و اقسام انتخابات، تا به حال هیچ نامزدی (خصوصا نمایندگان) در وعده‌ها و شعارهای انتخاباتی خود؛ مثلا نفرموده: «ملت عزیز؛ مشکل اصلی ما فقط و فقط موی جوانهاست! پس به این مو قسم؛ هر وقت انتخاب شدم هر چه زلف است بر باد خواهم داد. (البته نه از باد دادن‌هایی که حافظ در کف آن بود) این تار سبیل گرو؛ تضمین می‌کنم با شل حجابان مبارزه تن به تن خیابانی کنم؛ این گردن من, اگر سر هر کوچه یک کلینک و حتی زایشگاه رفع ترک حجاب افتتاح نکردم آنرا از ته بزنید!!»
چرا بعد از انتخابات ناگهان مشکل اصلی مو می شود؟!
چندین سال قبل در انتخابات ریاست جمهوری وقت؛ نامزدی که هم خوشگل بود و هم بور و هم عاشق سیسمونی‌های جورواجور؛ وقت و بی وقت برای گرفتن چند رای بیشتر؛ هرکاری که توانست؛ کرد ( از دو طبقه کردن خیابانها تا ساخت پارک و فرهنگسرا و …) اما بعد از مستقر شدن در خانه ملت، او خالصانه آن کارهای مسخره را ول کرد و تا توانست به طبقات کلینک‌های رفع ترک حجاب و ایضا مواد و تبصره‌های قانون حجاب اضافه کرد؟ واقعا چرا او در زمان انتخابات هدف اصلی خودش و موضوعی به این حساسی را برملا نکرد؟ اصولا چرا کاندیداها تا این حد متواضع و خاکی شده‌اند که چنین مورد مهم و حیاتی را برای آنکه ریا نشود در زمان رقابت انتخاباتی مخفی می‌کنند و در وعده‌های تبلیغاتی خود فقط از برطرف کردن مشکلات معیشتی مردم دم می‌زنند!؟
آخر؛ فروتنی تا چه حد و تا به کی؟ چرا نامزدان انتخاباتی در حالیکه می‌دانند آرزوی همه ملت ایران و حتی جهانیان تصویب قانون حجاب و عفاف است و طبق نظرسنجی‌های کاملا سالم(!) کلی موافق دارد با این وجود آنها در زمان رقابت انتخاباتی تقیه کرده و چنین موضوع سرنوشت سازی را افشا نمی‌کنند؟ چرا نمی‌گویند در آینده قرار است شبانه روز به حجاب و عفاف بپردازند!؟ مردم که همگی با جان و دل طرفدار این قانون‌اند پس چرا برای گرفتن رای بیشتر از این موضوع بهره نمی‌برند و وعده‌های معیشتی می‌دهند؟ البته می‌دانیم مسئولین از تظاهر بیزارند و در عین حال نمی‌خواهند – زبان مان لال- از زن و حجابش برای گرفتن چند رای استفاده ابزاری کنند. لذا آنها قبل از انتخابات با اخلاص هر چه تمام‌تر وعده‌های بی‌ارزشی مانند رفع تورم؛ افزایش کار ؛ مسکن؛ ازدواج و رفع فیلترینگ می‌دهند اما بعد از سوار شدن بر خر مراد؛ ناگهان با تغییر موضع و رو کردن آس خود؛ مردم را در خصوص وعده‌هایی که داده بودند شگفتانه می‌کنند! بعبارتی دقیقا همان چیزی که مردم بی‌صبرانه تشنه آن بودند: یعنی تصویب قانون حجاب و عفاف! بگذریم؛ در پایان یک خواهش ….
لطفا شخص علاف و بیکاری اعلام آمادگی کند و برود زاد و بوم و باد و چند و چون وعده‌های تبلیغاتی نمایندگانی که لایحه حجاب و عفاف تصویب کرده‌اند را دربیاورد تا ببینیم چند نفرشان شعار انتخاباتیش پیگیری و تصویب لایحه حجاب و عفاف بوده!
با توجه به حجم قابل توجه بیکاران کشور مدیونید اگر این کار را نکنید
منتظرم … ها ؛ ببینم چه می کنید!
